Christus visoenen
Ervaringen van heelheid worden in christelijke mystiek vaak aangeduid als Christus-ervaringen. Christus wordt ook wel de kosmische (of tweede) Adam genoemd (Adam is de eerste mens in de bijbelverhalen).
Je zou het zo kunnen omschrijven: Christus is de eenheid van alle dingen in de gestalte van een mens. Ofwel: het heelal als één groot lichaam. Elk onderdeel ervan is noodzakelijk, onvervangbaar en uniek.
Dat is geen idee of ideaal, maar een manier waarop de werkelijkheid waargenomen wordt - als een voorproefje van wat nog moet komen. En als dit de waarheid is waar het universum naar toe ontwikkelt, dan is een hokjesgeest absurd en oorlog volstrekt onzinnig..
In Efeze 1 staat deze zin: (God) heeft ons in al zijn wijsheid en inzicht dit mysterie onthuld: zijn voornemen om met Christus de voltooiing van de tijd te verwezenlijken en zijn besluit om alles in de hemel en op aarde onder één hoofd bijeen te brengen, onder Christus.
Hieronder twee citaten van christelijke mystici die visioenen hierover hadden: de Nederlandse begijn Hadewich en de Franse priester-paleontoloog Teillard de Chardin. En een filmpje dat het misschien wel even voor je voelbaar maakt.
Hadewich schrijft:
Op een driekoningendag werd ik tijdens de mis in de geest opgenomen en aan mezelf onttrokken. Ik zag toen een stad: groot, ruim, hoog en versierd met al wat volmaakt is. Midden in die stad zat Iemand op een ronde schijf die zich voortdurend openbaarde én in verborgenheid weer sloot. En die daar boven op de schijf zat, - stil was die daar gezeten. Binnen in de schijf echter, daar draaide Hij almaar door, met een vaart onvoorstelbaar. En de kolk waarin de schijf zich bewoog - de schijf waar Hij in draaide - was zo ongehoord diep en zo donker, dat niets, hoe huiveringwekkend ook, daarmee vergeleken kan worden. Men kon zien dat de binnenkant van de schijf bovenaan uit allerhande mooie gesteenten bestond die de kleur van gelouterd goud hadden en onderaan, waar ze zeer donker was en zich zo snel bewoog, daar geleek ze op vreselijke vlammen die hemel en aarde verslinden, - daarin vergaan alle dingen en worden ze verzwolgen.
En die daarop zat, zijn aanschijn kon niemand waarnemen, tenzij hij behoorde tot de vreselijke vlammen van de schijf en neergeworpen was in de diepe afgrond welke zich daaronder bevond. En het aanschijn trok al wie dood was tot zich en bracht hen tot leven en al wat dor was deed het opbloeien. Al wie arm was en ernaar keek ontving grote rijkdom en al de zwakken werden sterk. Al degenen die in veelheid en menigvuldigheid bestonden werden in dat aanschijn één. Degene die daar plaats genomen had was getooid met een kleed witter dan wit en op de borst stond de naam geschreven: aller geliefden Geliefde. Toen viel ik voor dat aanschijn neer om de werkelijkheid te aanbidden van het vreeswekkende wezen dat ik daar geopenbaard zag.
Teillard de Chardin kreeg zijn visioenen o.a. in de loopgraven van de eerste wereldoorlog, waar hij als ziekenbroeder werkte. Een verscheurde aarde en een verscheurde mensheid - en juist daar doorzicht op een uiteindelijke werkelijkheid. Hij schreef in zijn hoofdwerk: ' Het verschijnsel mens', deze regels:
De wereld scheppen, voltooien en zuiveren, dat betekent voor God haar éénmaken door haar organisch met Zich te verenigen', zo lezen wij al bij Paulus en joannes. Hoe maakt Hij één? Door zich gedeeltelijk onder te dompelen in de dingen, door zich 'bouwsteen' te maken, en dan vanuit het aldus innerlijk in het hart van de materie gevonden standpunt- de leiding en 'de kop' te nemen van wat wij nu de evolutie noemen.
De Christus is het universele beginsel van levenskracht; omdat Hij is opgestaan als mens onder de mensen, is Hij in de gelegenheid, en is Hij altijd bezig, om de algemene opstijging der bewustzijns waarvan Hij zich deel gemaakt heeft, onder Zich te buigen, te zuiveren, te richten en overdadig te bezielen.
Door een eeuwige daad van gemeenschap en verheffing verbindt Hij het totale psychische leven van de aarde aan Zich.
En wanneer Hij alles verzameld en omgevormd zal hebben, keert Hij met een allesbesluitende beweging terug naar het goddelijk middelpunt dat Hij nooit verlaten heeft, en sluit Hij zich weer om Zichzelf en om zijn verovering.
Dan, zegt Paulus, ‘zal er alleen nog God zijn, alles in allen’
Hieronder staat een klein meditatief filmpje met muziek uit Taizé en fotos van de kosmos: