Suster Bertken

Berta Jacobs was een non van ongeveer dertig jaar toen zij zich vrijwillig liet opsluiten in een klein kamertje (een kluis) dat aan de Utrechtse Buurkerk was gebouwd. Het was rond 1456. Ze leefde er onafgebroken 57 jaar als Suster Bertken. Door een venster naar de kerk  kon ze deelnemen aan de vieringen, een buitenluik ging 's middags open zodat mensen haar om raad of gebed konden vragen. Zo werd ze ook voorzien in haar levensbehoeften. In de loop van de tijd werd ze erg bekend, o.a. door gedichten en meditaties die ze opschreef. Ze leefde erg sober, at geen vlees en zuivel, liep op blote voeten in haar onverwarmde cel, en droeg een ruw kleed. Dat alles gaf haar een reputatie van grote heiligheid. Toen ze stierf, was de belangstelling enorm.  Een paar jaar na haar dood werden er twee boekjes van haar hand in druk uitgegeven. Daarmee werd ze de eerste vrouw in Nederland waarvan teksten werden gedrukt. Ze inspireert nog steeds: er zijn theatervoorstellingen en zelfs een opera over haar geschreven. Een Utrechtse wandelroute brengt je langs wat monumenten.

Hieronder zie je een kleine impressie van waar ze leefde.

Er staan twee podcasts over haar teksten op deze site (of op Soundcloud).

Uit een van haar liederen (No. VII, in de vertaling van José van Aelst e.a.):

Nu luister, ik zal een nieuw lied aanheffen:

de liefde, de liefde, zij wil mij steeds dwingen

dat ik mij verheugen zal,

maar ik ben hier beneden in een dal.

Ik hoop dat ik de liefde nog goed zal leren kennen.

Het verdriet, het verdriet, daar zal ik mee beginnen.

Zij zal mij er ook toe brengen

de zang van de duif te zingen in het dal.